Jak stwierdza autor, poeta XX stulecia częściej przyjmował postawę sceptyka, poszukiwacza, kogoś wypędzonego z raju, krytyka swojego czasu niż jego apologety, znajdując w poezji zdolność do ocalenia tego, co jest uznawane za dobre. Nieufność, sprzeciw, niedowierzanie, podejrzliwość, krytyczny intelektualizm współzawodniczy tu z pragnieniem ufności, zawierzenia, aprobaty, znalezienia duchowej, aksjologicznej lub emocjonalnej ostoi. „Raje" i „apokalipsy" obejmują indywidualne doświadczenia poetów