Książka pt. „Mnemozyna. O pamięci autobiograficznej w poezji polskiej”
podejmuje temat pamięci autobiograficznej (kategorii wypracowanej na
gruncie psychologii w latach 80. XX wieku), gdzie została zastosowana w
sposób całkowicie nowatorski: na gruncie literaturoznawstwa.
Dysertacja
pokazuje problematykę tytułową głównie w odniesieniu do fenomenologii
pamięci w koncepcji Paula Ricoeura, zaprezentowanej w monografii:
„Pamięć, historia, zapomnienie”. Naturalne w tym kontekście pozostaje
uprzywilejowanie pojęcia śladu mnezyjnego (P. Ricoeur, E. Levinas, B.
Skarga) i ujęć podmiotu w postaci tożsamości narracyjnej. Nawiązuję
również do teorii piśmiennictwa autobiograficznego (Ph. Lejeune, S.
Doubrovsky, M. Czermińska). Uwzględnione zostały również teorie
reprezentacji powstałe na gruncie współczesnej historiografii (F.
Ankersmit). Rozprawa ma charakter analizy hermeneutycznej.
Poszczególne
aspekty tytułowego zjawiska mnemonicznego zostały omówione w sześciu
rozdziałach: „Pamięć autobiograficzna”, „Pamięć nostalgiczna Czesława
Miłosza”, „Pamięć fortunna Julii Hartwig”, „Pamięć zobowiązana Zbigniewa
Herberta”, „Pamięć traumatyczna Wacława Iwaniuka”, „Pamięć
melancholijna Marcina Świetlickiego”.
Spis treści:
WPROWADZENIE Rozdział I PAMIĘĆ AUTOBIOGRAFICZNA Rozdział II PAMIĘĆ NOSTALGICZNA CZESŁAWA MIŁOSZA Rozdział III PAMIĘĆ FORTUNNA JULII HARTWIG Rozdział IV PAMIĘĆ ZOBOWIĄZANA ZBIGNIEWA HERBERTA Rozdział V PAMIĘĆ TRAUMATYCZNA WACŁAWA IWANIUKA Rozdział VI PAMIĘĆ MELANCHOLIJNA MARCINA ŚWIETLICKIEGO ZAKOŃCZENIE BIBLIOGRAFIA NOTA BIBLIOGRAFICZNA INDEKS NAZWISK MNEMOSYNE. ON AUTOBIOGRAPHICAL MEMORY IN POLISH POETRY (SUMMARY)
|